Scritti e’ carrèra

O’ nippolo ammaturo

di Donna Frenesia

O’ juorno e’ l’òmmo nuóvo
Se nu’ juorno vedesse l’arba do’ munno
schiarà dint’o’ cereviéllo mio,
cellechià o’ gulio do’ russo lucènte e fùrmenante…
Se nu’ juorno cantass’a’ priezza de campà
affunnate fin’o’ cuollo dinto a’ lùce do’ sóle cucènte…
Se nu’ juorno ridere pe me sarria addiventato
ausànza e’ bona criànza e devuzióne d’èssere vivo…
Se nu’ juorno abballasso cu’ passi pricìso e liéggio
a’ taranta e’ l’òmmo nuóvo e nu’ futùro e’ pace…
Chillo juorno essa tené a mènte e’ me dà ‘na vòce,
pe’ me chiammà da stu presènte e’ guèrra e mitto
addò stongo assettato a scrìvere parole pe’ nun schiattà.

O’ killèr
A’ cummanna m’arrivaje
adderittamente dall’ommo annegliato.
A’ piòggia me chiòveva ‘ncopp’e’ masche
‘nfucate da autanza e’ ruzzimma.
Catapède sperciariélli me ne ghìevo,
assignato comme a’ nù surdato,
a cunchiurere a’ Sacra Missione.
L’ addòre da vita fàceva aria attuòrno a me,
ma je spuntai a séntere ll’uòsemo d’a’ màrtira mia.
Je a’ vedette, éssa rìdette e’ me,
zaffio da a’ sciòrta sùia.
M’accustài busciàrdamente
e dicennole stròppole comme a nù sbrevugnàto,
m’a’ vasài ‘ncoppa a’ vocca.
A’ sciusciài ‘dinto e’ purmune o’ sciato tuòsseco da’ morte.
Éssa se scapezzaje, sguarràje ll’uocchie raccapezzànno,
dint’a’ nù sulo stànte, a’ nfamità e’ ll’ntenzióne mia.
A’ ‘mbriàchezza da’ vita a’ ‘nchiantàie,
a’ presenza sùia se cummèrtette in luntananza.
Je rummanétte sulo, a’ chill’istante putèvo tirà adderitto,
a’ cummuzióne nun m’avarria futtuto cchiù
iéncherneme o’ cereviéllo e’ scrùpulo.
O’ servìzio mio evera fernuto, avèva accuppàto,
levànnola ‘a miézo nà vòta e pe’ sèmpe,
ll’anema mia.

Vaculàte e’ cereviello
Sciuglimiénto e’ gnégnero
Vummecàte e’ spìreto
Sprupositàte muntóne e’ munnézza
chiéne e’ capuzzèlle fràcete
Reverza l’àutro te stésso
Annunzia a’ còllera tòia
dint’o’ megafono do’ savuòrio
Sputa a’ ruzzimma tòia
comm’a’ vìsceta rasca
O si no a’ vìta te fà venì
o’ cànchero dìnt’a’ ll’anema

A’ cerca ma nun ascià
Stràte fora a’ sta tèrra
mi dànn’o’ canzo e’
viaggià ‘mmiézo e’ stélle,
fra mùnne scanusciùte
e pecchésto assàie cchiù mistèriosi.
A’ ‘nnucènzia e’ ll’anema mia
arrecóglie dinto a sé stéssa
a’ busciàrdia e’ ll’universo.
O’ vregugnarìa de’ mùnne arcaici
addò gènte servàggia s’accocchia:
ll’uommene cu ll’uommene
ll’uommene cu e’ fémmene
e’ fémmene cu e’ fémmene
e’ fémmene cu ll’uommene
fà si ca’ o’ gulio d’ammòre
m’addiventa sénza fréni.
A’ luntànanza toja ‘ntosta a’ pénna mia
ca s’intruppechea ‘ncopp’a’ carta jànca,
comm’e’ vèrga abbampata a’ cerca ma nun ascià
a’ màrea fecunda mièzo e’ còscie toje.
Ca’ cammènano p’autre stànze
‘ncavallanno fragnemiénti e’ pànza
assaje arrasse a’ nù carìzzo d’o mìo
‘ncoppe e’ strafuttente scucchie de’ toje.
Ll’ammòre ca’ sénto pe’ te
téne ràdeche tròppo assaje fùte
acciaffate comm’a’ nù pùrpo dint’a’ ll’anema mia.
A’ strégneno cù ranfe suttìle e spacenziuse
‘nzìno a adacciarla, arredùcerla comm’a’ zòrbia,
comm’a’ sbummecatura e’ jàtta.
A’ fejacchezza mi dà’ ‘ncuòllo
e ‘ncoccio schierchiate e’ sfrennesiamiénto,
a’ càpa mia mi lassa,
senza e’ te sulo a’ mòrte m’appassa.

Date a Cesare quel che non è di Cesare
“Dàteme tutte cose, tutte e’ sorde, tutte e’ case, tutto o’ pòtere, tutte e’ televisioni, tutte e’ giurnale.
È mio! O’ mare è mio, e’ mùntagne songhe de’ meje, e’ fiumi songhe de’ mje, e’ strade, e’ viche, e’ palazzi e tutte e’ cazzi. Puro e’ tuoi, a’ vita toja è da’ mia, e’ ffiglie toje songhe de’ meje, pecché me l’aggia chiavà a’ faccia toja, o me’ chiav’je o e’ facce fa’ e’ puttane pe’ dint’a’ televisione.
Tu nun tiene cchiù a’ potestà da’ famiglia toja, tu nun tiene identità, tu nun sje cchiù nisciuno. Puro o’ culo tuojo è do’ mio. Dàmmello, ne faccio chello ca’ voglio je, pecché a vita toja è da’ mia. Tu nun cùnte niente, si sulo na’ sàmente, sje n’omme o  na’ femmena senza dignità e cchiù vai pazzo pe’ me, je chiù te sguarr’o’ mazzo.
Te faccio o’ pacco, te ‘mbroglio, te sfilo o’ portafoglio e tu nun sulo nun te ne adduone, ma sje puro cuntento e fesso e vaje dicenno ca’ je songhe uno bbuono. Song’o’ rrè, songo cchiù meglio e’ te, ca dint’a’ gabbina llettorale me daje a’ forza e’ te scamazzà. Comme a’ nù pedocchio je te schiatt’a’ capa. Cu e’ llegge ca’ so bbone sulo pe’ me, cu e’ ‘nciuci cull’amici mia, cu e’ magagne ca me fanno cchiù forte e’ nu dio, mentre ca’ tu sje sempe e’ cchiù nu’ povero dio.
Nu’ di’e’ strunzo, ca’ me daje e’ chiave da’ casa toja e je me chiavo puro a mmugliereta, mett’e’ criature toje a ffatica’ pe’ me. Tutta quanta avita faticà pe’ me, pe’ me e pe’ ll’amici mia, pecché je songo o’ patrone e stu’ paese e chi nun e’ ricuttaro cumm’e’ me adda fà sulo a fine de surece, e s’addà sta puro zitto e nun addà sapè niente. Nisciuno addà dicere niente, nisciuno addà scrivere niente, nisciuno addà leggere niente, nisciuno addà guardà niente, nisciuno addà sèntere niente.
Poliziotti, carabbiniere, finanziere e magistrate v’ata fà e’ cazzi de’ vuoste e faciteme fà, ca’ ce penz’je, pecché a’ verità songh’je, a’ realtà songh’je e tutta quanta vuje state dint’o’ munno do suonno.
Duorme, duorme!
Ditt’a’ Tore